21 februari: Time doesn´t fly als je vertraging hebt

We hebben eerst nog wat goedkope,o zo toeristische t-shirts gekocht. Daarna nog even bij Wallgreens wat spulletjes oa macaroni cheese, goldfishjes en ricetreats ingeslagen
Toen we bij het hotel kwamen bleek Jan alles al buiten te hebben gezet. Opeens kwam de taxichauffeur er al aan! Ruim een half uur te vroeg. Des te meer tijd hebben we om te ontbijten en shoppen. Het was toch maar een verloren half uurtje.
Degene die ons de heenweg reed was een weekendje out of town en het vervangende bedrijf had een hele aparte chauffeur gestuurd. Eerst verhoogde hij zelf de prijs van 45 naar 50 dollar, daarna werd hij echt driver from Hell. Het ritje had zo in
de Univarsal Studio´s plaats kunnen vinden. Op het eind vroeg hij nog: welke kleur moeten we volgen? Om een paar seconde later over de stoeprand te knallen.De vlucht naar Tampa was iets verlaat vanwege slecht weer in Chicago.





In Washington hadden we gelukkig meer dan genoeg tijd en konden we in dezelfde pier blijven. De achterbuurman in het vliegtuig zag dat we een half uur zouden winnen. Niet gek
dus! Het lijkt een goede, vlotte thuisreis te worden!
Het lijkt dus...
Op het moment dat we de lucht in zouden werd er omgeroepen dat we alles weer in moesten pakken. Er bleek een generator kaduk te zijn. In plaats van 5.57 pm werd het bijna 11 uur!. Het leek wel een serie van airport zoveel geharrewar en zoveel echt boze mensen. Iedereen but me, heeft redelijk geslapen. Jan neemt vandaag alle taken
over.
We hebben een Topvakantie (met een hoofdletter T) gehad.

Later volgen nog wat foto´s als aanvulling: deze zijn met mijn mobiel ipv met mijn
`verzopen´ nieuwe camera gemaakt

Gelukkig gaan we 25 april alweer op reis, nu naar Orlando!

20 februari: Time flies when you´re having fun

Vandaag de laatste dag: morgen vliegen we naar huis.
Eerst even eten bij IHOP, alleen deze keer zonder papa. Hij voelt zich niet echt bie.
En de vrouwen onder ons weten wel hoe het is als een man zich niet lekker voelt...,
alhoewel er natuurlijk altijd uitzonderingen zijn.
Na het eten besloot Jan wel op staan en met de kinderen naar de Adenture Golf te gaan. De kinderen vonden dit van de week al superleuk en wilden graag nog
een keer hier naar toe.
En papa en mama konden niks anders dan dan deze wens vervullen. Wie kan die 4 vragende, lieve ogen nu weerstaan? Wij in elk geval niet!
Moeders was ondertussen als een echte die-hard bij het zwembad gaan zitten. De wind was zeer nadrukkelijk aanwezig, het voelde niet echt lekker aan. De aanhouder wint, dus later op de dag werd mama met echt lekker weer beloond! Naderhand ging iedereen lekker zwemmen! Nou ja, iedereen! Max is deze week in elk geval een echte waterrat geworden, hij probeert op zijn hondjes te zwemmen en durft nu echt met zijn hoofd
onderwater.Wat zal zijn badmeester opkijken! Matthijs heeft zijn diploma maar heeft aan oefenen een broertje dood! Nu moest hij van ons baantjes trekken en na veel gemopper deed hij het toch! Daarna samen lekker in het warme water 88F gespeeld.
Aan het einde van de dag wou Matthijs met papa mee de rolstoel terugbrengen bij het verhuurstation van het Hilton. Hij had van papa een lekker hoorntje van om en nabij zes dollar gekregen in de variant Superman. Duizend en één kleurtjes en bijna evenveel bolletjes. Je hebt niet veel fantasie nodig om je voor te stellen hoe
lekker vies hij was!
Papa ging toch nog even wat uitzieken in bed en de mannen hielpen mij met inpakken!

19 februari: Scheiding van de groep

De trouwe lezer zal merken dat er sinds gisteren geen foto´s meer bij het verhaal staan. De camera blijkt toch niet zo waterdicht te zijn als aangeprezen. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen heeft hij toch wat water ingeslikt. Nu heb ik met mijn mobiel wat foto´s gemaakt, alleen loop ik nou niet dagelijks met een adaptortje op zak. Dus die houden jullie nog tegoed!
Vandaag zijn we tijdelijk gescheiden. Papa ging op zijn gemak met Max ontbijten en daarna lekker zwemmen en Max heeft een kaart voor zijn beste vriend en een zonnebril gekocht. Mama ging met Matthijs, naar het later blijkt illegaal, gebruik maken van de waterslide bij het Tradewinds Grand Hotel in St. Pete Beach. Na een behoorlijke trip met de Jolly Trolley kwamen we aan op de plaats van bestemminig. Matthijs vond het echt super, tof en cool. Mama vond het ook cool, maar dan qua temperatuur! Het engste vond hij nog wel, dat we zo ver weg waren en dat hij niet wist hoe het nmet de bussen en zo zat! Het kostte 20 dollar en is na wat later bleek alleen voor de gasten van het hotel(had info via mail gevraagd). Een echt leuk hotel, dit wordt de plek voor ons deze zomer! Er kwam om 13.08 een stortbui, snel aangkleed en een restaurantje ingedoken!. Na het eten weer terug naar het hotel.
De dag zoals vaak afgesloten op het strandje. We spelen wat en kijken naar de zonsondergang!












Papa en Matthijs zijn nog even naar de Subway geweest, maar het oog wil toch vaak meer dan dat de maag kan hebben!

18 februari: Screamen op sea en de kids even beroemd

Vandaag staat een tochtje met de Sea Screamer op het menu. Het is weer windy, maar hij vaart gewoon uit. Na 78 dollar af te hebben gerekend gaan we aan boord.




We gaan zoals zo velen achter in zitten. We hadden gelezen dat de dolfijnen vaak in de wake-golven springen. De man met de mic zei iets over een beetje nat kunnen worden (dachten we, hij was slecht te verstaan). Nou toen we eenmaal echt op zee waren en het gaspedaal ingedrukt werd zagen we eerst behoorlijk wat water omhoog komen. Wonder boven wonder bleven we redelijk droog. Ja, daaaaah. In no time waren we echt soaked. Ik bedoel 50 maal maal de beruchte Shamu-zone en dan ook 50 maal zo koud. Onze adem werd gewoon afgesneden, het was een echte thrillride. Zo gauw we konden de spullen en kinderen verzameld en naar voren gegaan. Er zat een vrouw die al 15 keer met deze boot mee was geweest en dit was voor haar ook de premiere van zoveel geweld. Er werd snel gekeerd om naar rustige wateren te gaan. Geen spoor van dolfijnen gezien. Jammer maar we krijgen nog een rebound. Binnen een jaar mogen we gratis terugkomen. Net zolang tot we ze zien!
Na afloop na Pier 60 gegaan. Daar heb je aan het einde van de middag/begin van de avond allerlei kraampjes en artiesten. Er waren 2 mannen uit NY die een soort streetdance met een leuke show eromheen verzorgden, Erg leuk! Op een gegeven moment
werden onze kids uitgekozen om mee te doen, eerst hadden ze een beetje plankenkoorts maar die verdween als sneeuw voor de zon. Ze stalen echt de show! Om ons heen hoorde je: how cute!




Ik moet zeggen, de hele vakantie horen we al: you have fantastic, amazing, wonderfull kids. Ook al weet je dat de Amerikanen gauw zulke woorden uit hun mond laten rollen, we vinden het toch leuk.
Na afloop nog even gezwommen, maar het koelt al snel af. Max is echt met sprongen(slagen) vooruit gegaan! Hij heeft opeens zoveel plezier in het spartelen!

Filmpje opgenomen op Pier 60 http://www.youtube.com/watch?v=6-D6jcPscAY

17 februari: Lekker niksen, of te wel rondhangen

Weer bij IHOP ontbeten. Je moet er echt op het juiste moment komen: de ene keer moet je 20 minuten wachten de andere keer is het echt uitgestorven.
De baas zegt dat we vanaf woensdag echt lekker weer krijgen. Het waait nu nog behoorlijk hard en dat kan het aardig koud aan doen voelen.
Besluiten inderdaad bij het hotel te blijven en lekker te chillen volgens de kids.
Het valt zelfs hun op dat iedereen erg aardig en behulpzaam hier is.
De kinderen gaan met Jan naar minigolf die in het teken van de piraterij staat Jan en Matthijs spelen daarna uren op het strand. Max is niet uit het water te krijgen.
We drinken cocktails en luistern naar live muziek.
De dag kan niet meer kapot, naar later blijkt mijn fototoestel wel!
Exact alle aanwijzingen gevolgd voor het fotograferen onder water, keer op keer alle klepjes gecheckt. En toch.... WATERSCHADE!
Na de vakantie daar maar achteraan gaan. Des te meer reden om nog eens terug te komen, want nu kunnen we bv de dolfijnen tijdens de tocht met de Seascreamer niet vastleggen.
`s Avonds iets een lekker voorgerecht mee naar boven genomen van onionrings, chickenstrips en mozza sticks. Max had nog de pasta van gisteren en Matthijs sliep na een ommetje met papa direct. Hij haalt het eten morgen wel weer in!
Morgen gaan we met de Seascreamer mee en blijven we naar de festiviteiten bij de pier rond zonsondergang kijken,

16 februari: 12,5 jaar getrouwd?????

Vannacht hebben de kinderen goed geslapen. Meestal is het de eerste nacht spoken, maar dat viel alles mee.
De IHOP weert met een bezoekje voor een brunchje vereerd. Als je dat op hebt om een uur of half 11, dan hoef je echt niet meer te lunchen. Op het menu. 2 bigs, 1 funny face en een grilled cheese sandwich. Vraagt de serveerster apple or fries to go with the sandwich aan een kind. Nou, de keuze is dan snel gemaakt. Onder het mom van het is vakantie staan we het toe.
Jan is naar het Hilton gegaan om een rolstoel voor me te huren. Zo ben ik wat mobieler. Naar het bleek wat te mobiel soms. Ik vloog één keer zo uit de stoel omdat er een oneffenheid in de stoep zat.
Lekker de omgeving verkend, hier kan je met gemak heel wat tijd doorbrengen. Het waaide erg hard. Leuk om de verschillen van kleden te zien: mensen in alleen shorts en sommige met muts en sjaal.
Daarna op het eigen strandje lekker gespeeld met de kids. Matthijs vindt het werpen met papa erg leuk. Samen naar de zonsondergang gekeken en of we dolfijnen konden spotten. Die schijnen hier `s ochtends vroeg en at dust vaak te komen. Niet de hele zonsondergang vast kunnen leggen, de accu van mijn toestel was plots van vol groen naar rood. Misschien was dit al een vaag voorteken over wat er nog meer met een camera kan gebeuren...... Plots staat Jan naast me terwijl de zon wegzakt en begint te lachen en zegt dat we vandaag 12,5 getrouwd zijn en niet dinsdag zoals ik al tijden beweerde. Op een gegeven moment begon Jan dat dan ook maar te geloven.
Bij restaurant Gondolier gedineerd. Was lekker, maar veel. Voor het eerst leftovers meegenomen. Of we er wat mee doen is altijd maar weer de vraag. Vaak komt het toch weer in de afvalbak terecht.
Tijdens het eten zei ik tegen Jan, we moeten om 12 uur even met ma bellen: zij verwacht om 6 uur een telefoontje. Zegt Jan heel droog: om zes uur `s ochtends? Oh, nee toch heb ik in mijn kop gehad dat het overseas 6 uur eerder is! Snel maar bellen,
komen we in de kamer flikkert er al een lampje van messages. Moeders is altijd snel ongerust, dus met een schuldig gevoel direct maar even gebeld!
Morgen, doen we niks behalve eten, luieren en zwemmen!